Adios Ecuador, Hola! Peru

De afgelopen weken zijn voorbij gevlogen. Ik heb amper tijd om hier mijn verslagje te schrijven.
Van Quito ben ik naar Baños gegaan. Baños staat bekend om de mogelijkheden tot Adventure sports zoals raften, canyoningen, bungeejumpen etc. Baños ligt gelukkig vlakbij Quito, dus geen lange busrit deze keer. Als ik in Baños aan kom op zaterdag regel ik meteen mijn activiteiten. Ik wil graag gaan raften en canyoninge, aangezien dat eerder in Frankrijk erg goed is bevallen!
De volgende dag staat het canyoningen op het programma. Canyoning is abseilen van een waterval en dat is een nieuwe ervaring. Er is nog een chicka uit Zwitserland en verder jongens. Het abseilen is een erg gave ervaring! De watervallen verschillen qua hoogte. De hoogste is ongeveer twintig meter.
Als ik terug kom van het canyoningen kom ik bij het hostel Miguel (een Mexicaan) tegen. Ik ken hem uit Quito. We blijken in hetzelfde hostel en zelfs weer in dezelfde kamer te slapen. Ook hij wil graag raften en gelukkig is er nog plek. De volgende dag kunnen we dus samen gaan raften.
Het heeft veel geregent in Baños dus de rivier is erg hoog. Dat betekend voor het raften dat het een level 4 rivier is geworden. Level zes is het hoogste (maar dan is het niet meer mogelijk om te raften....).
Het raften is echt fantastisch! We hebben een gezellige instructeur die wel in is voor gekke acties. Aangezien ik het erg naar mijn zin heb, zegt hij op een gegeven moment dat ik op de rand moet gaan zitten helemaal voorop de boot. Mijn voeten hangen dus in het water en ik heb ook geen peddel meer vast aangezien ik me met twee handen aan het touw dat om de boot heen zit moet vast houden.... En zo ga ik door de stroomversnellingen heen, waarbij we een keer bijna omslaan.... Het is helaas alweer veelste snel afgelopen maar ik ben een super gave ervaring rijker.
Na het raften huren Miguel en ik een taxi om naar Casa del arbol te gaan. Dit is een schommel in de bergen met een schitterend uitzicht. De schommel is zo gemaakt dat als je los zou laten, je zo het dal in vliegt....
De taxichaffeur is erg enthousiast en verteld ons van alles over de omgeving en stopt op een aantal andere punten om foto´s te kunnen maken.
Bij de schommel aangekomen heeft de taxichaffeur de taakverdeling meteen klaar. Ik ga op de schommel, Miguel maakt foto´s en hij duwt. Hij geeft Miguel nog de laatste aanwijzingen, zodat hij uit de goede hoeken de foto´s maakt... En daar gaan we dan... Het uitzicht is genieten en de taxichaffeur blijft maar duwen!
Als we uitgeschommelt zijn gaan we achter in de laadruimte van de truck staan en met de wind in ons haar en genietend van het uitzicht rijden we naar beneden. ´s avonds eten we met een gezellige groep uit het hostel.

De volgende dag is het tijd om dan eindelijk naar Peru te gaan. Ik heb geen Peruaans geld (Soles) maar gelukkig is er een duitser is het hostel die graag van zijn Soles af wil, dus zo wissel ik mijn dollars om in Soles.
Het word een lange reis... eerst 6 uur naar Guayaquil en vanaf daar nog ongeveer 20 uur naar Trujillo in Peru. Ik reis met het bekende Cruz del Sur. Deze bussen zijn van alle gemakken voorzien, zoals in het vliegtuig. Je krijgt een kussen, dekentje en ook het avondeten en ontbijt is geregeld.
Bij de grens van Peru is het vooral lang wachten. En als ik dan eindelijk de stempel in mijn paspoort heb staan, blijkt dat de vrouw mij maar 30 dagen in plaats van de gebruikelijke 90 dagen heeft gegeven. Na vragen blijken alle andere toeristen wel 90 dagen te hebben gekregen en het is mij nog steeds een raadsel waarom ik niet.... Het kan helaas ook niet meer verandert worden maar voor elke dag dat ik langer blijf moet ik 1 dollar betalen....

Als de zon opkomt is het enige dat ik zie zand. Het is dus compleet anders dan het groene Ecuador. Het valt meteen op als ik Trujillo in kom dat de buitenwijk erg arm is. Alles heeft een erg armoedige uitstraling. De stad ziet er erg onaantrekkelijk uit. Trujillo ligt vlakbij de zee. Aan zee ligt Huanchaco. Dit is een toeristisch plaatsje waar veel surfers op af komen. Ik was niet van plan om weer naar het strand te gaan maar als ik deze stad zo zie, ga ik liever naar het strand. Ik besluit vanaf het busstation waar ik vroeg in de ochtend aan kom meteen een taxi te nemen naar Huanchaco.

In het hostel spreek ik een engels meisje aan die ook net is aangekomen. We willen beiden graag de tempels etc. in de omgeving bezoeken. Naast ons hostel zit een tour agency en de dagtrip is zo geregelt. Ik heb nog net tijd om snel te douchen en dan gaan we opweg naar Huaca de la Luna.
Huaca de la luna is een tempel uit de tijd van de Moche bevolking, die hier ongeveer 600 jaar na Christus leefde. De tempel zelf zou je zo kunnen aanzien voor een heuvel, zoals er zoveel zijn in de omgeving.
De tempel is bedekt met stenen en zand en archeologen zijn nog steeds bezig om ruines van de stad die tussen de twee tempels staat (er zijn twee tempels, huaca de la Luna en huaca del sol. De laatste is nog niet open voor publiek omdat er geen geld is om archeologen onderzoek te laten doen. Tussen de twee tempels woonde het ´gewone´ volk).
We hebben een goede gids die van alles in het engels over de tempel kan vertellen en het is erg gaaf om alle wandschilderingen die honderden jaren oud zijn te bekijken. Het is totaal anders dan wat ik tot nu toe heb gezien in bijvoorbeeld Europa. We bezoeken ook een museum met een enorme collectie aan voorwerpen die ook hier gevonden zijn zoals sieraden, schalen en vooral veel ´kruiken´.
We zijn niet de enige die het museum bezoeken. Er zijn ook een aantal middelbare scholen aanwezig maar die vinden ons interessanter dan het museum. We worden een aantal keer aangesproken en ook onze facebook word gevraagd....

Tussen de middag worden we gedropt bij het centrale plein (Plaza de Armas) in Trujillo. We krijgen de tijd om ergens te lunchen. We besluiten om opzoek te gaan naar een Peruaanse lunch en lopen het eerste de beste restaurantje binnen. Tijdens de lunch word het meisje waar ik mee ben aangesproken, omdat haar tas gewoon op de grond ligt. De man wijst ons erop dat we in peru zijn en onze spullen in de gate moeten houden.
Hij spreekt erg goed engels, dus we raken aan de praat. Hij blijkt de eigenaar van het restaurant te zijn en hij organiseert ook alernatieve tours voor toeristen. We moeten weer verder met onze tour naar Chan Chan maar beloven hem te laten weten of we die avond nog iets willen gaan doen.
Ik ben inmiddels een beetje moe (aangezien ik de nacht in de bus heb doorgebracht) en ik weet niet of het daardoor komt maar Chan Chan vind ik een stuk minder indrukwekkend. Het is een enorm complex en we bezoeken alleen een paleis.
´s avonds ben ik te moe om nog iets te ondernemen. Na het eten (toevallig bij een Nederlander die hier woont) duik ik lekker mijn bed in.


De volgende dag willen we voordat we weer verder gaan naar Huaraz nog iets zien van de stad trujillo. We besluiten om bij hetzelfde restaurantje te eten en te kijken of we een alternatieve tour kunnen doen. De man van gister is er niet maar we worden door een andere man aangesproken die vraagt of we vrienden zijn van Paul (dit is de man waar we de vorige dag mee gesproken hebben). De man belt hem om te zeggen dat we er zijn en Paul is er binnen een paar minuten. We besluiten met hem mee te gaan naar de markt waar normaal geen toerist komt. De markten zijn vedeelt in verschillende afdelingen en onderweg laat Paul ons allerlei fruit proeven die we in Europa niet kennen. En dat zijn er nogal veel....
Bij de vlees afdeling is de geur minder fris... Het is bizar om te zien wat er allemaal ligt en hoe er met het vlees word omgegaan. De complete inhoud van kippen en varkens word verkocht inclusief poten, oren en staarten.
En dan heb ik nog niet over de geitenkoppen die netjes naast elkaar uitgestalt zijn of de cavias die uit liggen te druipen..........
Na de vleesafdeling is het tijd voor de kruiden. In Peru gaan ze niet of nauwelijks naar de dokter. Iedereen gaat naar de Shamamn die met allerlei kruidendrankjes/zalfjes de klachten verhelpt. Op de markt kun je al deze kruiden ook kopen. Op deze afdeling ruikt het een stuk roziger.....
Na de markt gaan we ook naar de Shamamn. Helaas zijn er tien wachtende voor ons, dus we houden het bij twee cocktails voor de algemene gezondheid aangezien we beide geen specifieke klachten hebben.

Tijdens de markt tour raak ik aan de praat met Paul en hij verteld dat hij naast zijn twee bedrijfjes zich ook inzet voor de straatkinderen in Peru. Hij woonde met zijn moeder en 8 broers/zussen ooit in dezelfde getto. Ze groeide op in moeilijke omstandigheden en zonder vader (die inmiddels 25 kinderen heeft bij vier verschillende vrouwen....).
Met zijn restaurantje en tourbedrijfje verdient hij geld om zelf te kunnen leven en om projectjes op te zetten. Maar dat dit niet zonder slag of stoot gaat zal later die week blijken.

We zijn in het begin van de avond terug en ik besluit om nog een dag te blijven, omdat ik denk dat Paul mij nog interessante dingen kan laten zien.
Het engelse meisje gaat wel door naar Huaraz. Die avond mix ik met Paul het typische drankje Pisco sour en gaan we naar een aantal cafes in Trujillo. We praten over onze (totaal verschillende) levens. Paul is er erg goed in om directe en confronterende vragen te stellen die je doen nadenken over de dingen die je doet. Hij is vanaf zijn 18e ongeveer tien jaar aan het reizen geweest door Europa met twee broers als muzikant, heeft een aantal jaar in de U.S. gewoont en een broer en een zus wonen in Duitsland. Hij kent dus maar al te goed het ´andere´ leven dat wij leven vergeleken met hier. Hij is een man met een missie en probeert anderen te inspireren. Een ding dat bij mij zeker is gelukt.
Hij biedt de kamer naast het restaurant aan, zodat ik niet opzoek hoef naar een ander hostel. Paul woont met nog twee broers bij zijn moeder. Die zondag gaan we met een zus en zijn moeder lunchen, zoals veel Peruanen doen op zondag. In de avond gaan we naar een Pena. Dit is een typische Peruaanse uitgaansgelegenheid voor over het algemeen wat oudere mensen. Er speelt een band en er is een grote dansvloer in het midden waar er opgetreden word door dansers. Om de dansvloer heen is iedereen aan dineren tijdens de shows en na het diner gaat iedereen zelf de dansvloer op. Ook dit is weer een erg leuke ervaring.
De volgende dag gaan we naar markt, inkopen doen voor het restaurant en praten we samen met broer Benjamin over de projecten die ze met behulp van kerken opzetten. Benjamin en Paul hebben zeker geen makkelijk leven (de omstandigheden hier in Peru zijn erg moeilijk) maar hebben zo´n enorme drive om deze wereld een stukje beter te maken door hun liefde en alles wat ze hebben (dat is helaas weinig) te delen met anderen. De reden dat ze nooit opgeven is de spiritaliteit die hen voort duwt en helpt om om te gaan met bijvoorbeeld teleurstellingen (zoals de vele mensen die van alles zeggen maar helaas zo weinig doen als het puntje bij paaltje komt en de corruptie die hier overal aanwezig is). Het raakt mij enorm en we zijn er allemaal van overtuigt dat ik deze broers niet voor niks heb ontmoet.

Die vrijdag is er ook een project voor jongeren. Er worden die dag workshops gegeven en naar aanleiding daarvan kunnen kinderen zich inschrijven voor een van de workshops en deze nog een half jaar lang volgen (als er tenminste geld genoeg is, want zoals altijd is dat het grootste probleem).
Ik besluit om tot het weekend te blijven zodat ik deze dag kan bijwonen. In de tussenliggende dagen ga ik samen met Paul naar de markt, naar de bioscoop, chillen we in het park, fietsen we in de stad en gaan regelmatig uiteten. Er komt ook nog een frans meisje langs waarmee we, samen met een vriend van Paul genaamd Andres, heerlijke taart eten in een schitterend koloniaal huis.
Op de dag zelf gaat het op z´n Peruaans.. en dat betekend dat er nog van alles geregeld moet worden en de opening begint uiteindelijk anderhalfuur later. De groep ´artiesten´ die hun talenten laten zien is erg gevarieerd. ´s ochtends komen er twee scholen kijken en ´s middags zijn de kinderen vrij dus komen ze met ouders of opa´s en oma´s.
Het is een geslaagde dag en hopelijk zijn er middelen genoeg om het project voort te kunnen zetten. Iedereen uit Nederland die een donatie heeft gedaan wil ik bij deze ook bedanken!!!

In het weekend wil ik eigenlijk doornaar Huaraz maar Paul wil graag dat ik een van de schooltjes bezoek die zij hebben opgezet. Natuurlijk ben ik makkelijk over te halen om tot maandag te blijven, want ik wil dat ook wel graag zien. Paul heeft allerlei lichamelijke klachten en ze zijn er nog niet achter wat het is... en ook heeft hij geen geld voor goede onderzoeken, dus hij voelt zich vaak ziek. In het weekend word ik op sleeptouw genomen door Abel, zijn broer, omdat Paul zich niet goed voelt. We gaan meer naar het binnenland, naar een soort camping in de bergen. Daar eet ik mijn eerste echte cavia. Toch een beetje een raar gevoel om aan een caviapoot te kluiven... Ook zitten we in een zogenaamde collectivo. Een soort van busje die hier tussen alle kleine bergdorpjes rijden. Er is plaats voor vijftien mensen maar er passen er makkelijk meer in.... Het record staat nu op 23. Ik ben benieuwd of dit nog verbroken gaat worden! Benjamin en ik gaan op maandag met de taxi naar het schooltje. We rijden naar de heuvels en buitenwijken van Trujillo. De wegen zijn inmiddels niet meer van asfalt maar van zand....
Het schooltje is voor 3 tot 5 jarigen. Ze gaan elke ochtend naar school en krijgen ook een maaltijd. De kinderen zijn door het dolle heen als ze mij zien. Een jongetje bied zijn stoeltje aan en als ik ga zitten staat binnen no time de hele klas om mij heen die allemaal hun mooie tekeningen willen laten zien. Benjamin speelt een liedje op zijn palmfluit voor de kinderen en daarna is het weer tijd om te gaan. Het is een mooie ervaring om te zien wat ze doen. De beste manier om deze kinderen te helpen is educatie!

De volgende dag ga ik met Paul en Andres nog een laatste keer naar de markt. Helaas eindigt dit marktbezoek niet echt goed. Paul en Andres waarschuwen mij al regelmatig dat ik bij hen in de buurt moet blijven, wat ik ook probeer te doen. Maar op een gegeven moment word er vanaf allerlei kanten tegen mij aan geduwt. Opeens is het vol met mensen. Ik ben niet in het beste humeur die dag en als ik om mij heen allemaal mensen voel die tegen mij aan staan en duwen, duw ik meteen terug. Ik hoor Paul roepen dat ik rustig moet zijn maar dan zie ik opeens mij telefoon van hand naar hand gaan......
Ik realiseer me dat het daarom opeens zo druk was om mij heen. Ik hou de twee vrouwen die voor me staan meteen tegen omdat ik hen als laatste met mijn telefoon zag. Ik begin in het engels te roepen maar ze doen net alsof ze gek zijn. Ze zeggen dat ik mag zoeken maar dat ze niks hebben... Andres is ondertussen met een andere vrouw aan het praten en begint te bellen. Na een tijdje lopen ze weg dus ik denk dat het hiermee einde verhaal is maar dan komt er een vrouwtje van de markt aangelopen met mijn telefoon. Wat blijkt, Andres heeft tegen die vrouw die er vandoor wilde gaan gezegd dat hij van de politie is. Waarschijnlijk zijn ze daarom bang geworden en hebben mijn telefoon op straat gegooit. Ze wisten waarschijnlijk ook niet dat hij bij mij hoorde. Het is bizar dat drie vrouwen die minimaal een kop kleiner zijn, op klaarlichte dag, terwijl je met twee peruaanse mannen bent, je gewoon insluiten en beetpakken waardoor de ander snel in je zakken kan graaien... Het is een ervaring die gelukkig goed afloopt.
Hierna is het ook meteen tijd om uit Trujillo te vertrekken. Ik neem een nachtbus naar Huaraz.


Huaraz staat bekend om zijn bergen. Het berggebied de Cordillera Blanca (blanca is wit... de toppen van deze bergen zijn namelijk wit van de sneeuw) en de Cordillera Negro liggen in dit gebied. De hoogte top is hier rond de 7000 meter. Huaraz is totaal geen leuke plaats maar vanuit hier kun je dagtrips en lange trekkings doen in de bergen om het stadje heen.
De eerste dag doe ik een trekking naar Laguna 69. Dit meer ligt op ongeveer 4.800 meter hoogte. Om 06.00 vertrekken we, want we gaan ongeveer 7 uur lopen vandaag. Ik ontmoet een Nederlands meisje en een Fransman, dus onderweg kletsen we lekker in het Nederlands. Ook wel weer eens fijn... We kunnen soms allebei niet op woorden komen, omdat we zo weinig Nederlands spreken.
De heenweg gaat zonder problemen maar op de terugweg krijg ik weer last van hoogteziekte. En met mij nog vele anderen. De symptonen deze keer zijn doofheid, troebel/wazig zien en oververmoeidheid. Het is heel gek om je lichaam zo uitgeput te voelen. Gelukkig dalen we af waardoor het ietsje beter gaat. Er is drie dagen hiervoor een Israelier overleden bij dezelfde tocht aan hoogteziekte. Hij was met een onervaren en onofficiele gids die de gevaren van hoogteziekte niet kende....
Het meer is schitterend. Het landschap hier doet mij een beetje denken aan Oostenrijk.

De volgende dag speelt het Nederlands elftal, dus ik ga met Sarah en matty een cafe in om de wedstrijd te kunnen kijken. Sarah heeft smink mee om de Nederlandse vlag te maken en alle toeristen besmeren we met de Nederlandse vlag... Nu maar hopen dat we winnen... Zoals iedereen weet loopt het goed af en het is super leuk om met elkaar het elftal aan te moedigen.
De volgende dag gaan we met een Hongaar samen naar Cañon del Plato. Het is een erg mooie tocht langs een canyon die word gevormd door aan de ene kant de Cordillera blanca en aan de andere kant de cordillera negro.
Ik ben een beetje klaar met al het getoeter dat ik de hele dag en avond hoor aangezien mijn kamer aan de straatkant ligt, dus ik besluit de volgende ochtend door te gaan naar Lima. Je hoort hier de hele dag getoeter, aangezien taxi´s op die manier aandacht proberen te trekken van potentiele klanten of willen waarschuwen als iemand in de weg rijd of loopt... en dat gebeurt nog al vaak...

Op naar de gigantische stad Lima met acht miljoen inwoners....