Salar de Uyuni, Lake Titicaca en La Paz

Salar de Uyuni
Na mooie dagen in San Pedro is het dan eindelijk tijd voor de Salar de Uyuni tour. Ik ben erg benieuwd hoe het zal gaan, aangezien er veel slechte verhalen zijn over de chauffeurs die de tours begeleiden. De tour agencies zijn allemaal Boliviaans en de chauffeurs dus ook. En Boliviaanse chauffeurs staan bekend om hun drankgebruik...
Eindelijk hoef ik eens niet voor zonsopgang mijn bed uit en rond 08.30 uur word ik opgehaald bij Las Canas, mijn hostel.
We rijden met een busje naar de Boliviaanse grens. De grens stelt niet meer voor dan een oud krakkemikkerig houten huisje met een stevige oude Boliviaan achter een tafeltje. Na lang wachten in de kou heb ik dan eindelijk ook Boliviaanse stempels in mijn paspoort staan :)
Buiten staan alle 4x4's al klaar samen met de chauffeurs. De Salar de Uyuni tour is een van de populairste tours in de omgeving, dus er staan rond de vijftien auto's. Met een groep van zes (een stel uit Australië, een stel uit Nederland en een Engelse) maken we kennis met de chauffeur. Hij lijkt ontzettend jong maar blijkt uiteindelijk toch wel zesentwintig te zijn. Muziekje aan (natuurlijk schalt er Boliviaanse reaggeaton uit de speakers) en daar gaan we dan, de Atacama woestijn in.
De Atacama woestijn schijnt de droogste woestijn ter wereld te zijn en is 970 km lang. We hebben dus nog wel wat uurtje in de auto voor de boeg. Denk bij deze woestijn niet aan de temperaturen van de Sahara, want in Bolivia is het winter en dus koud!
Tijdens de rit stoppen we regelmatig bij schitterende meren met mooie kleuren om foto's te maken. Helaas waait het echt super hard en is het onwijs koud en soms is het niet mogelijk om de auto uit te gaan, omdat je dan meteen gezandstraald wordt.... Leuk detail: er is natuurlijk ook geen toilet in de auto, dus een plasje plegen is nogal een uitdaging zoals je misschien wel begrijpt........

Aan het begin van de middag komen we aan bij onze slaapplaats. Een stenen gebouw midden in de woestijn. Het is binnen net zo koud als buiten, dus dat belooft wat voor de komende nacht. Als lunch krijgen we aardappelpuree en knakworst. Daarna drinken we koppen thee om onszelf een beetje warm te krijgen. Om de tijd te doden spelen we kaartspelletjes. Er zijn geen douches aanwezig en er is een uurtje stroom. Na het avondeten gaat iedereen meteen naar bed met zo ongeveer alle kleding die je over elkaar aan kunt trekken. Ik slaap die nacht heel slecht, omdat het zo ontzettend koud is! Mijn voeten zijn twee ijsblokken geworden (zelfs terwijl ik alpaca sokken draag) en mijn neus is ook bevroren.
We worden weer eens voor zonsopgang gewekt en vervolgen onze rit door de woestijn. Vandaag waait het gelukkig wat minder hard en kunnen we zelfs buiten lunchen. Verder is het vooral in de auto zitten en ik voel me soms net een racer van de Dakar.
's avonds slapen we in een zouthostel. De muren etc, zijn allemaal gemaakt van zout. Hier kunnen we gelukkig weer eens douchen maar het water is lauw en het is een pis straaltje, dus je staat te rillen onder de douche. Helaas komen we er ook achter dat zout niet heel goed isoleert, dus ook deze nacht is het weer berenkoud!
En weer gaat rond 04.00 uur de wekker. We willen graag de zonsopgang zien op de zoutvlaktes, dus dat betekend weer vroeg in de auto. We hadden geen betere timing kunnen hebben, want we zijn precies tijdens de zonsopgang bij het kaktussen eiland. Ook dit is weer een adembenemend moment. Schitterend!
Na een half uurtje genieten gaan we weer de auto in en scheuren we over de zoutvlaktes. Na een tijdje is het tijd om foto's te maken. Op de zoutvlaktes kun je namelijk met een leuk effect foto's maken. Zie bij de foto's het resultaat!

In de middag komen we aan in Uyuni. Zoals al bekend was zijn er hier roadblocks. De reden hiervoor is dat de regering een nieuw busstation gaat bouwen in Uyuni maar alleen de toeristen mogen hier gebruik van maken. Ik snap dus wel dat ze hier niet blij mee zijn maar om dan alle auto's met stenen en pijl en boog aan te vallen, is weer wat minder....
Alles is ook gesloten in Uyuni en er rijden geen bussen. Toen we in Chili de tour boekte is ons verteld dat we voor ongeveer 25 dollar naar een andere plaats zouden worden gebracht. Dit blijkt dus niet waar te zijn.
We moeten allemaal naar La Paz, dus de vraag is hoe gaan we hier weg komen....

We nemen contact op met de tour agency, gelukkig hebben ze nog een vestiging in Bolivia. Na tien minuten komt er iemand naar het kantoor (dat dus ook gesloten was). Het word al snel duidelijk dat als we hier weg willen komen, we weer eens flink mogen betalen. We moeten 50 euro per persoon betalen om ons naar een andere plaats te laten brengen. We hebben geen andere keuze dus dit doen we maar.
De chauffeur laat nog even op zich wachten, dus wij nemen maar pizza mee voor onderweg aangezien we niet weten wanneer we weer kunnen eten. De eigenaar is erg blij dat hij eindelijk weer eens wat verkoopt.
Als de chauffeur eindelijk is gearriveerd gaan we via zandwegen ons een weg banen door de blokkeringen. We moeten via dus via een sluiproute, omdat we anders aangevallen kunnen worden. De chauffeur kijkt steeds angstvallig om zich heen....
Na 5 uur rijden komen we in Oruro aan. Het is inmiddels al avond en met drie anderen besluiten we dat het veiliger is om hier een hotel te pakken. La Paz staat niet echt bekend als veilig, helemaal niet als het al donker is. Bij het busstation is er gelukkig een hotel, zodat we de volgende dag makkelijk onze weg weer kunnen vervolgen.

La Paz
De volgende ochtend gaan we opzoek naar een bus. We kopen van te voren een ticket en moeten nog even wachten. Als het bijna tijd is voor vertrek verteld de vrouw van de busmaatschappij dat de bus problemen heeft en dat we ons geld terug krijgen. We zijn er niet heel rouwig om want we hebben liever geen autopech. En er vertrekt toch een andere bus om dezelfde tijd, dus uiteindelijk zijn we onderweg.
We rijden al twee uur over een hobbelige weg als de bus stopt. We denken dat dit is om even de benen te strekken en te toiletteren maar als er steeds meer mensen uitstappen gaan we toch maar eens vragen wat er aan de hand is. Ja hoor, pech... De eerste bus die ik neem in Bolivia, dat begint goed. Een man zegt dat er een andere bus komt maar als we de chauffeur geld zien terug geven, vergaat ook de hoop op een andere bus. Daar staan we dan in de midle of nowhere met een hele buslading mensen die naar La Paz willen. Het is koud en stoffig. Maar er zit niks anders op dan te liften. Gelukkig hebben we een strategische plek uitgekozen en stopt er na 15 minuten een collectivo. Deze vans rijden tussen alle bergdorpen en kleine plaatsjes. En ik kan je vertellen dat deze minibusjes erg klein zijn en dat je elke kuil voelt in de weg. En dat zijn er nogal wat op een zandweg...
Na twee uur opgevouwen te hebben gezeten komen we aan in Patacamaya. We stappen over op een andere minibus en na twee uur worden we gedropt in La Paz. We maken ook meteen kennis met Boliviaans busstations, die zijn er dus niet. Je word gewoon gedropt aan de kant van de weg. En nu?
We moeten naar een andere straat in La Paz om een bus te nemen naar Copacabana, dus opzoek naar een taxi. Uiteindelijk zien we er een die ons wel okay lijkt (in taxis worden de meeste mensen ontvoerd/beroofd in La Paz dus vandaar dat we niet de eerste de beste taxi pakken). We stappen in en denken op z'n minst vermoord te worden maar we blijken een schat van een taxi chauffeur te hebben. Als we in ons beste Spaans interesse tonen in de stad laat hij met alle plezier een schitterend uitkijkpunt zien over de stad. La paz ligt namelijk in een dal en langs de heuvels staan inmiddels ook overal huisjes. Een erg mooi gezicht dus.
Na dat we levend en wel aan zijn gekomen bij de andere straat opzoek naar een bus. Wat blijkt er gaan geen bussen meer... Perfect...
Dan horen we locals ook vragen naar een bus en uiteindelijk zoeken we zoveel mogelijk mensen bij elkaar die naar Copacabana willen en huren we een minibusje. Natuurlijk moeten we nu heuveltje op en dat gaat prima totdat ook dit busje stopt. We voelen de bui alweer hangen...
Ja hoor vijf mensen moeten eruit, want het busje komt de heuvel niet op. Geweldig, dat kan er ook nog wel bij. Natuurlijk zijn de toeristen weer de ..., dus daar gaan we op 4000 meter hoogte in het donker langs de weg een steile heuvel op. Als we na een flinke klim weer in het busje zitten begint het meisje naast ons selfies met ons te maken... Na een tijdje laat ze een appje zien aan mij van een vriend. Of we vrijgezel zijn.....
We zijn al een tijdje onderweg als we weer stoppen. Ditmaal om de ferry te nemen. Naja ferry... houten boomstammen met een touwtje eromheen en banden aan de zijkant. Een grote passagiersbus gaat als eerst op de ferry. Iedereen kan zien dat er niet genoeg ruimte meer is voor ons busje maar ook het geschreeuw van onze chauffeur word genegeerd en aan de voorkant raken we de grote bus en met de achterkant hangen we zowat in het water. Iedereen is opgelucht als we de andere kant van het meer bereiken. Na een tocht door de heuvels komen we dan eindelijk aan in Copacabana, we made it :D!

Copacabana
Copacabana staat bekend om het enorme meer dat erbij ligt. Lake Tititcaca ligt voor een deel in Peru en voor een deel in Bolivia. De Engelse en ik hebben een simpele kamer (tsja alles is simpel hier in Bolivia). Na een dag bij het meer gaan we 's avonds uiteten maar mijn reisgenootje word erg ziek. Ze blijft maar overgeven. En dat gaat de hele nacht door. De volgende dag komen de obers die we kennen uit Cusco langs en met hen gaan we naar het ziekenhuis. Na 3 injecties met antibiotica kan ze er weer een beetje tegenaan.
In de dagen die volgen brengen we een bezoekje aan Isla del Sol en beklimmen we een uitzicht punt.
De weg naar dit uitzichtpunt is best bizar. We worden hier namelijk geconfronteerd met de bijgelovigheid van de Bolivianen. De hele route klim je langs kruizen etc. maar ook langs tig stalletjes waar je nep geld, plastic huisjes en nog meer dingen kunt kopen om boven op de berg te offeren. Deze offering moet geluk brengen. Het is boven dan ook een drukte van jewelste. Heel apart om te zien dat de Bolivianen Katholiek zijn maar ook offers brengen...

La Paz
Het einde van mijn reis komt steeds dichterbij en de laatste dagen breng ik door in La Paz. De eerste dag zijn er allerlei optochten. Deze optocht blijkt van universiteiten te zijn in de stad, die allemaal een optreden geven met dans en muziek. De meeste studenten hebben er veel werk van gemaakt en de kostuums zijn prachtig.
De dag erna val ik flauw en lig ik met koorts in bed, dus ik lig twee dagen ziek in bed. De laatste dag koop ik nog snel souvenirs en ga ik aan het einde van de dag op weg naar het vliegveld dat op 4000 meter hoogte ligt. Het hoogste vliegveld ter wereld.
Ik heb inmiddels wel zin gekregen in weer een lekkere warme douche en wat warmer weer. Ook heb ik heel veel zin om iedereen weer te zien, dus ik heb wel zin om weer naar huis te gaan. Ik vermoed dat dit gevoel anders was geweest als ik nog in Ecuador aan het strand had gelegen...
De reis verloopt prima en bij aankomst in Brussel krijg ik een erg warm welkom. Super!

Ik wil iedereen bedanken voor de support tijdens mijn reis. Het betekend veel voor mij om te zien dat jullie achter mij staan.
Voor mij is het fijn om weer te genieten (en dat doe ik nu heel bewust!) van alle luxe die wij in Nederland hebben. Ik moet wel zeggen, dat ik voor mezelf nog een weg moet vinden in hoe ik mijn leven hier in Nederland in ga vullen. Natuurlijk kan ik gelukkig weer aan het werk maar aan de andere kant van de wereld zit het leven zo anders in elkaar. Wij hebben zoveel kansen en goede omstandigheden waardoor eigenlijk niks onmogelijk is. En helaas beseffen we dat zo weinig. We zouden zoveel mensen in de wereld kunnen helpen door te delen. En denk dan niet alleen aan materiele zaken, juist kennis en liefde zijn zo hard nodig overal ter wereld. Misschien vinden wij in 'het rijke westen' dan eindelijk de rust waar iedereen opzoek naar is. Dat geluk. Die Liefde.